Raja Yoga: Tapasya, Svadhyaya en Ishwara Pranidhana

Een non-duale draai aan Patanjali’s Niyamas Part II

Geschreven door: Julieen perenring

Voortbordurend op de 3 Niyama's waarmee Jacalyn Prete in november begon. We streven ernaar om over de klassieke yogatradities te spreken vanuit een non-duaal gezichtspunt dat onze beoefening van Anusara Yoga begeleidt.

Waarom Raja Yoga studeren?

Tapasya, Svadhyaya en Ishvara Pranidhana worden vaak ontleend aan de vijf vieringen/vijf Niyama's. Samen met de vijf Yama's vormen de Yama's en Niyama's de eerste twee van de acht ledematen die het pad vormen binnen Klassieke Yoga, een pad dat oefeningen biedt die alle aspecten van het uiterlijke en innerlijke leven transformeren. Deze drie Niyama’s zijn een zegen wanneer ze worden toegepast of ‘geobserveerd’, vooral als we ze alle drie in zicht kunnen houden. Daarbij hebben we een scala aan reacties die het spectrum bestrijken van strengheid tot overgave, en ondersteunen we ons vermogen om de specifieke momenten en omstandigheden in ons dagelijks leven het hoofd te bieden met de hoogste intentie om het Zelf te herkennen.

Tapasya kan worden vertaald als de strengheid die nodig is om de diepgewortelde groeven/indrukken die ons vormen en ons potentiële begrip en expressie beperken, te verbranden. Ishwara Pranidhana is een actieve openhartigheid, die ook de greep van onze individuele identiteit losmaakt, die gevormd is door samentrekking, maar door radicale acceptatie en erkenning van de grote Werkelijkheid die in ons en overal om ons heen ontstaat.

Vaak worden Tapasya en Ishwara Pranidhana gepresenteerd als tegenpolen en wordt Svadhyaya, zelfstudie, gepresenteerd als datgene wat ons helpt tussen de twee te navigeren. Sterker nog, ik heb veel yogaleraren precies dit laten zeggen: zoals het Serenity Prayer, Svadhyaya is de wijsheid om het verschil te kennen tussen wat we kunnen veranderen en wat we niet kunnen, waar het gepast is om tegen de stroom in te werken en waar het gepast is om ons bereidwillig en met heel ons hart over te geven. Maar dit doet deze drie Niyama's te kort. Laten we het volledig in beeld brengen door een blik op Svadhyaya. 

Svadhyaya- Zelfstudie

Laten we beginnen met het verhaal van de blinde mannen en de olifant. In het verhaal komen drie blinde mannen een olifant tegen en proberen elkaar te beschrijven wat ze hebben ontdekt. Het enige is dat de ene in contact is met de slurf van de olifant, de andere met zijn staart en de derde met een van zijn poten. Wat elk van hen beschrijft is heel anders, ze investeren erg in hun eigen ervaringen en uiteindelijk vechten ze over wie gelijk heeft!! 

Het verhaal herinnert ons eraan dat we in feite allemaal blinde mannen zijn, met een samengetrokken belichaamd bewustzijn, die allemaal alleen maar kunnen beschrijven wat we ervaren, vaak van streek omdat anderen de dingen anders ‘zien’. Dit verhaal herinnert ons aan onze beperkingen, maar wil ons ook inspireren. We worden ook herinnerd aan de diepte van kennis en inzicht die we in ons hebben en die het grotere beeld van de Werkelijkheid kunnen zien, en dat ook doen, en die onlosmakelijk verbonden zijn met het Al het Leven. Het verbindt ons opnieuw met ons aangeboren spirituele verlangen en geboorterecht naar een diepere kennis – om te weten wie we zijn, samengetrokken en uitgebreid, door de beoefening van Svadhyaya, zelfstudie. 

Bewustzijn van het Zelf

Om door middel van zelfstudie te ontdekken wie we zijn, gebruiken we verhalen, zoals De drie blinde mannen en de olifant, om ons te helpen onderscheid te maken tussen wat de realiteit is van onze samengetrokken ervaring en wat de realiteit van het zelf is, ons uitgebreide, oneindige bewustzijn. . Zelfbewustzijn stelt ons in staat te herkennen wie we werkelijk zijn, versus wat we momenteel doen en wat er met ons is gebeurd. Om dit te laten gebeuren, beoefenen we de yogapraktijken en bestuderen we de geschriften die diepe wijsheid en oude leringen bevatten. Het is cruciaal dat we onze eigen ervaringen hebben door regelmatige beoefening en het is cruciaal om onszelf bloot te stellen aan de filosofie en de geleefde ervaringen van de wijzen en heiligen, en toegewijde beoefenaars. 

In het begin van mijn beoefening herhaalde ik de mantra ‘Om Namah Shivaya’ terwijl ik door Central Park liep, zoals ik regelmatig deed om van de ene leslocatie naar de andere te gaan. Daar liep ik en herhaalde de mantra met aandacht en inspanning en een gemiddelde hoeveelheid verlangen (zoals dat soms gaat). Plotseling kwam de mantra met grote kracht en aanwezigheid uit mij naar boven. Het klonk; het schokte mij. De mantra waren niet de woorden die ik zojuist vanuit mijn gezichtspunt had herhaald als ‘Julia herhaalt de mantra’. De mantra was een krachtige vibratie en aanwezigheid die het innerlijke Zelf was dat hoorbaar werd. De mantra was in feite een direct bewustzijn van het Zelf. 

Terwijl we oefenen, zullen we ervaringen krijgen die van binnenuit ontstaan ​​en die we beginnen te herkennen als de Shakti, de kracht van het Zelf die ons opwelt, uitbreidt en in beweging brengt. Deze kunnen heel subtiel zijn en gemakkelijk terzijde worden geschoven en onderdrukt, maar de beoefening van zelfstudie is het begrijpen van deze innerlijke bewegingen voor wat ze zijn: ons uitgebreide Zelf, de basis van de Werkelijkheid zoals deze opkomt in onze individuele vormen. Zodra we de Shakti beginnen te herkennen, zullen we het uitgebreide Zelf in het volle zicht verborgen zien, aangezien geen enkel individu zonder deze aanwezigheid en diepe beweging is. Ze noemen het een opwaartse spiraal, want hoe meer we het Zelf herkennen, hoe meer we met vertrouwen zullen uiten wat onze verbinding bevestigt en uitbreidt, waardoor ons Zelfbewustzijn wordt versterkt... enzovoort.

Zelfreflectie en proprioceptie

Een ander zeer belangrijk aspect van Svadhyaya is zelfreflectie of zelfonderzoek. Ik herinner me dat een van mijn leraren op een dag een heel eenvoudige vraag aan ons beoefenaars stelde: Doe jij wat je denkt dat je doet? Ik kon niet geloven hoe diepgaand die vraag was, het hield me tegen. In deze vraag schuilt een heel belangrijke waarheid: dat we ons niet altijd bewust zijn van wat we doen. We denken dat we één ding doen, maar als we terugkijken of het rimpeleffect van onze actie bekijken, zullen we ons realiseren dat we eigenlijk iets heel anders aan het doen waren; we gingen van een samengetrokken, geïndividualiseerd bewustzijn in plaats van van zelfbewustzijn. Dit is een enorm onderwerp, dus laten we voor deze discussie naar één aspect gaan. 

Proprioceptie is ons fysieke gevoel van onszelf, waar onze delen zich in de ruimte bevinden en de hoeveelheid moeite die het kost om te bewegen. Onze fysieke praktijk biedt ons een ruimte waarin we een breed scala aan verschillende vormen aannemen, onze relatie tot de zwaartekracht veranderen en sierlijke overgangen zoeken. Door de asana-oefening brengen we nieuwe informatie binnen en reflecteren we op feedback als ‘Doe ik wat ik denk dat ik doe.’ Dit verfrist onze proprioceptie en geeft ons een beter beeld van waar we zijn en wat we doen. We blijven terugkomen voor de feedback die we krijgen, voor de zelfreflectie die plaatsvindt tijdens de beoefening, omdat het ons belichaamde zelf in lijn brengt met onze diepere intenties en verlangen naar zelfbewustzijn.

Zelfstudie is relationeel

Een derde belangrijk aspect van Svadhyaya is het begrijpen dat ons grootste obstakel onze eigen weerstand is. Op een heel diep niveau kiezen we ervoor om niet te zien, keer op keer. Het maakt deel uit van het toneelstuk! Een van mijn leraren heeft mij geholpen dit steeds meer te onderkennen. Zelfstudie is lastig om zelf te doen. We hebben de steun nodig van geweldige leraren en collega-beoefenaars. Onze leraren zijn niet alleen maar gidsen, en ze zijn niet bedoeld als voorbeeld waarmee we onszelf kunnen vergelijken. We hebben betekenisvolle relaties nodig om onze praktijken responsief en ontvankelijk te houden.

Onze herkenning van het Zelf bloeit door de uitwisselingen die we hebben met anderen die er evenzeer naar verlangen om het volledige spectrum te zien van wie ze werkelijk zijn. Dit kunnen leerling-leraarrelaties zijn, maar ze komen ook tot stand via de container en toewijding van een Kula, een groep beoefenaars. Door middel van relaties zijn onze praktijken echt hartopenend; ze leiden ons ertoe onszelf beter te leren kennen in relatie tot de mensen om ons heen. Bij zelfstudie gaat het zowel om bewuste zelfverantwoordelijkheid en het demonstreren van het vermogen om verder te kijken dan jezelf, als om het Zelf te kennen dat van binnenuit ontstaat. 

Zelfbewustzijn is vrijheid

Al snel merken we dat er in Svadhyaya een grote strengheid zit en een enorme verschuiving richting Grace, Tapasya en Ishwara Pranidhana. Dit is hoe één beoefening echt non-duaal is: als je tot de kern ervan doordringt, zal het je naar de ultieme vrijheid leiden die alle yogapraktijken bieden als je ze met toewijding en liefde beoefent. Bedenk dat de praktijken vrijheid niet als einddoel beloven. Ze herinneren ons er keer op keer aan dat vrijheid voortkomt uit helderheid en authentieke expressie van moment tot moment. Herinnerd worden aan wie we werkelijk zijn is het ‘zien’ waar we naar verlangen. De praktijk brengt ons van het samengetrokken bewustzijn van de blinde man naar het uitgebreide bewustzijn van de herkenning van het Zelf.

Laten we de uitnodiging tot het stellen van vragen aannemen “Doen we wat we denken dat we doen?” naar een oefening die zich richt op ons gevoel van onze romp in zijplankgerichte houdingen.

Voor meer informatie over Julia en haar aanbod
kunt u terecht op www.juliapearring.com

Wilt u samenwerken met The Anusara Sadhana?