Wewnętrzny raport o pogodzie 

Barrie Risman
Certyfikowany nauczyciel jogi Anusara®
Autor „Evolving your Yoga”

Jesteś niebem. Wszystko inne - to tylko pogoda. - Pema Chodron

Mój pierwszy nauczyciel jogi czasami pytał nas na początku zajęć:

Jaki jest wewnętrzny raport pogodowy? 

To było (i jest) genialne pytanie, ponieważ umożliwiło dwie rzeczy:

Po pierwsze, od razu stworzyło dystans do tego, co w tej chwili zajmowało mi umysł i do mojego dominującego nastroju tego dnia. Dla kogoś nowego w jodze przekonanie, że mój umysł (myśli, uczucia, nastroje, fantazje i idee) różniło się od tego, kim naprawdę byłem, wydawało się obce i rewolucyjne. Jednak odpowiedź na to pytanie sprawiła, że ​​wydało się to naturalne, a nawet oczywiste.

Po drugie, pozwoliło mi to rozpoznać, że podobnie jak warunki pogodowe, środowisko wewnętrzne zawsze się zmienia. Żaden pojedynczy nastrój nie trwa wiecznie. Każdy wzór dominujący niekoniecznie będzie trwał zbyt długo.

Te dwa efekty miały przełomowe konsekwencje dla mojego stosunku do mojego umysłu, a ostatecznie dla transformacji. Oba te sposoby rozumienia są kluczowe, jeśli mamy rozwinąć zdrowy dystans od naszych myśli i pielęgnować własną tożsamość nie tylko w oparciu o to, co mówi nam nasz umysł.

Przestrzeń naszej praktyki oferuje dwa sposoby pracy z umysłem, które razem tworzą możliwość zmiany:

1. Powitanie, co jest: Praktyka jogi daje nam miejsce do spotkania, zobaczenia, poczucia i całkowitego obcowania z rzeczywistością (zarówno wewnętrzną, jak i zewnętrzną), tak jak jestbez odpychania go, oceniania go lub życzenia sobie, że może być inny. Po prostu bycie z tym. Obejmuje to doznania cielesne, a także pełen zakres umysłu i emocji: zwykłe mentalne paplaniny nastrojów, myśli, reakcji; i silniejsze emocje, takie jak złość czy strach.
2. Wykraczanie poza to, co jest: Jednocześnie praktyka daje nam dostęp do wewnętrznej przestrzeni, która jest nieco oderwana od rzeczywistości tego, co jest. To jest przestrzeń świadczenia. To sklepienie, wszechogarniająca świadomość, która posiada pełnię naszego doświadczenia, a jednocześnie nie podlega jej wpływowi, tak jak niebo pozostaje nienaruszone przez chmury. Przejście do tej świadomości zapewnia nam krytyczną perspektywę potrzebną do poczucia naszej niezależności od tego, co się dzieje. Ta przestrzeń świadomości świadka jest zdolnością autorefleksji, która istnieje w każdym człowieku i jest początkiem ścieżki jogi do wewnętrznej wolności.

W antropologii nazywa się to byciem uczestnikiem-obserwatorem. Antropolog zanurza się w kulturze, pozostając jednocześnie na tyle odseparowanym, by ją obserwować. Podobnie joga uczy nas, jak być świadomym tego, co myślimy i czujemy, jednocześnie wiedząc, że jesteśmy czymś więcej niż tylko tym, co mówi nam nasz umysł.

Kiedy stajemy się świadomi, ale oderwani od wszystkiego, co się dzieje, niezależnie od tego, czy jest to sytuacja zewnętrzna, nasze własne działania, nasze uczucia czy wewnętrzny dialog, wtedy mamy możliwość wyboru sposobu, w jaki chcemy odpowiedzieć. W tym momencie jest możliwość. Zasiane jest ziarno wewnętrznej zmiany.

W naszym nauczaniu ważne jest, aby zapewnić uczniom przestrzeń do pielęgnowania autorefleksyjnego aspektu praktyki. Oto kilka sposobów, aby to zrobić:

• Podczas skupiania się na początku lekcji poproś uczniów, aby dokonali przeglądu „wewnętrznego raportu o pogodzie”, aby bez oceniania dostrzec swoje ciało, umysł i ducha. Zachęcaj ich do obserwowania, weź oddech i świadomie pozwól sobie być takimi, jakimi są.
• Podczas ćwiczeń daje przerwy między pozami, aby umożliwić uczniom całkowite uwolnienie wysiłku z poprzedniej pozy przed przejściem do następnej. W tej przerwie poproś ich, aby zastanowili się nad tym, co właśnie zrobili i uświadomili sobie, jak się czuli fizycznie, a także ich wewnętrzny dialog.
• Po ćwiczeniach daj uczniom przestrzeń i czas, aby przypomnieli sobie doświadczenia z zajęć. Zachęć ich do wyrażenia swoich doświadczeń z praktyki, w tym pytań i spostrzeżeń.

Przyjęty z Ewolucja jogi: dziesięć zasad oświeconej praktyki, z przedmową Sophie Gregoire-Trudeau.